O Chłapowie

Chłapowo swoje piękno i niekwestionowane walory przyrodnicze zawdzięcza położeniu na terenie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego, który to obejmuje 12 rezerwatów przyrody, w tym rezerwat "Dolina Chłapowska" z Wąwozem Rudnik, który powstał w 2000r. i obejmuje obszar 24,83ha.

 

Chłapowo to także miejsce skarbów, nie tylko archeologicznych, ale i naturalnych. Archeolodzy natrafili tu na wielkie cmentarzysko pochodzące z wczesnego okresu żelaza (650 – 400 lat p.n.e.). Znaleziono wtedy m.in. groby skrzynkowe kultury wschodniopomorskiej, a w nich naczynia z gliny, wyroby z brązu czy ozdoby z bursztynu. Natomiast w pobliżu Wąwozu Chłapowskiego w latach 1859-1860 działała kopalnia węgla brunatnego "Trzej Bracia". Idąc plażą, można zaobserwować tzw. wychodnie węgla brunatnego widoczne w klifie. Największą atrakcją tej okolicy są jednak rozległe ekspozycje widokowe, głównie na Bałtyk. Tym bardziej są one efektowne, że w Chłapowie klify osiągają wysokość ok. 40m.

 

Spacer po wąwozie odbywa się po wytyczonych ścieżkach, drewnianych kładkach i pomostach z drewnianymi poręczami. Ławeczki na trasie pozwolą na zregenerowanie sił przed dalszą wędrówką. Piękno nienaruszonej przyrody oraz wiele unikatowych okazów fauny i flory tworzą wyjątkowy obraz krajobrazu nietkniętego przez człowieka.

 

Na zboczach doliny szczególnie licznie występuje żarnowiec miotlasty, znajdują się tu stanowiska gatunków objętych ochroną: rokitnik zwyczajny, bluszcz pospolity, turzyca piaskowa, wilżyna ciernista, paprotka zwyczajna, pierwiosnka pospolita, porzeczka czarna oraz gatunki uznane za rzadkie na Pomorzu tj. wilżyna rozłogowa, bażyna czarna, szczwół plamisty.

 

Wąwóz to także miejsce polowań myszołowa. Gęste, cierniste krzewy rokitnika, róży, głogów oraz jałowca są natomiast dogodnym miejscem gniazdowania wielu gatunków ptaków, m.in.: gąsiorka, jarzębatki, zięby. W okresie jesienno-zimowym owoce tych krzewów stanowią ważną bazę pokarmową dla ptaków przelotnych i zimujących: kwiczoła, jemiołuszki i innych.

 

Świadectwem myśli technicznej lat dwudziestych ubiegłego wieku jest przecięcie doliny wysokim nasypem, po którym biegnie tzw. Droga Nadmorska. Pod nasypem poprowadzono ponad 50 metrowy tunel pełniący funkcje komunikacyjne i hydrologiczne.

 

 


Historia Chłapowa

Wieś była lokalizowana na prawie chełmińskim już w 1359 roku przez komtura Wolframa von Baldersheima, nazwa miejscowości po raz pierwszy została wymieniona w roku 1376 w niemieckiej postaci „Klappow”. Od roku 1466 była to własność królewska w starostwie puckim, w dokumentach z 1565r. nazwa tej kaszubskiej wsi jest wymieniana jako „Cłapouo”. Od 1664r. nazwa miejscowości występuje już w dzisiejszej formie. Po pierwszym rozbiorze Polski w roku 1772 wieś była własnością skarbu pruskiego. Właściwy rozwój przypada na koniec XVIII wieku i z tego okresu zachowała się zabytkowa kapliczka. W Chłapowie zachowało się również kilka domów o budowie szkieletowej, zlokalizowanych przy głównej drodze wewnątrz miejscowości na odcinku pomiędzy dwoma kapliczkami.

 

 

Kultura i folklor

Pomimo silnych zabiegów germanizacyjnych Kaszubi zachowali własny język i wyznanie ojców. Kaszubów nordowych można podzielić na dwie grupy: Belocy i Rybacy. Grupy te różnią się nieco podstawowymi zajęciami i wymową. Mieszkańcy Chłapowa należą do grupy belaków (Bëlácë), którzy pomimo zajmowania się połowem ryb, wymawiali „l”, w przeciwieństwie do Kaszubów mieszkających kilkanaście kilometrów na południe (okolice Pucka) wymawiających „ł”. Mieszkańcy kaszubskiego wybrzeża posiadają własne określenia, często różne w sąsiednich miejscowościach, opisujące i nazywające najbliższe otoczenie. Słowa te często mają rodowód słowiański, ale nierzadko spotyka się słowa o rodowodzie niemieckim, holenderskim i skandynawskim.

 

W języku Kaszubów nie ma Bałtyku i Zatoki Puckiej tylko Wielkie i Małe Morze( Wielgié i Môlé Morze), Zatoka Pucka nie raz żartobliwie nazywana jest Pucką Kałużą (Púckô Plëtö), Półwysep posiada wiele określeń np. żartobliwy krowi Ogon lub Krowi Język (Krowi Ogoń, Krowi Jązek). Miejscowi na morze idą lub jadą (jic, jachac), wypłynąć na połów to iść po rybę (jic za rëbą).